"ANG HALIK NI INA"
Pascual de Leon
Ang mata ni ina’y bukalan ng̃ luha
Kung may dala-dalang damdamin at awa,
Ang lahi ni ina’y sampagang sariwa
Na may laging laang halik at kaling̃a.
Sa halik ni Ina ay doon nalagas
Ang tinik at bulo ng̃ musmos kong palad,
Sa halik ni ina’y aking napagmalas
Na ako’y tao na’t dapat makilamas.
Ang bibig ni inang bibig ng̃ sampaga’y
Bibig na sinipi kina Clara’t Sisa
Kaya’t mayrong bisang kahalihalina.
Ang halik ng̃ ina’y apoy sa pagsuyo,
Hamog sa bulaklak, Pag-asa sa puso’t
Liwanag sa mg̃a isipang malabo.
"SA TABI NG DAGAT"
Ildelfonso Santos
manaog ka, Irog, at kata’y lalakad,
maglulunoy katang
payapang-payapa sa tabi ng dagat;
di na kailangang
sapnan pa ang paang binalat-sibuyas,
ang daliring garing
at sakong na wari’y kinuyom na rosas!
Manunulay kata,
habang maaga pa, sa isang pilapil
na nalalatagan
ng damong may luha ng mga bituin;
patiyad na tayo
ay maghahabulang simbilis ng hangin,
nguni’t walang ingay,
hangganq sa sumapit sa tiping buhangin…
Pagdating sa tubig,
mapapaurong kang parang nanginigmi,
gaganyakin kata
sa nangaroroong mga lamang-lati:
doon ay may tahong,
talaba’t halaang kabigha-bighani,
hindi kaya natin
mapuno ang buslo bago tumanghali?
Pagdadapit-hapon
kata’y magbabalik sa pinanggalingan,
sugatan ang paa
at sunog ang balat sa sikat ng araw…
Talagang ganoon:
Sa dagat man, irog, ng kaligayahan,
lahat, pati puso
ay naaagnas ding marahang-marahan…
"PUSO, ANO KA?"
Jose Corazon de Jesus
Ang puso ng tao ay isang batingaw,
sa palo ng hirap, umaalingawngaw
hihip lang ng hapis pinakadaramdam,
ngumt pag lagi nang nasanay, kung minsan,
nakapagsasaya kahit isang bangkay.
sa palo ng hirap, umaalingawngaw
hihip lang ng hapis pinakadaramdam,
ngumt pag lagi nang nasanay, kung minsan,
nakapagsasaya kahit isang bangkay.
Ang puso ng tao’y parang isang relos,
atrasadong oras itong tinutumbok,
oratoryo’y hirap, minutero’y lungkot,
at luha ang tiktak na sasagot-sagot,
ngunit kung ang puso’y sanay sa himutok
kahit libinga’y may oras ng lugod.
Ang puso ay ost’ya ng tao sa dibdib
sa labi ng sala’y may alak ng tamis,
kapag sanay ka nang lagi sa hinagpis
nalalagok mo rin kahit anung pait,
at parang martilyo iyang bawat pintig
sa tapat ng ating dibdib na may sakit.
Kung ano ang puso? Ba, sanlibrang laman
na dahil sa ugat ay gagalaw-galaw,
dahil sa pag-ibig ay parang batingaw,
dahil sa panata ay parang orasan,
at mukhang ost’ya rin ng kalulwang banal
sa loob ng dibdib ay doon nalagay.
"ANG MAGANDANG PAROL"
Jose Corazon de Jesus
Isang papel itong ginawa ng lolo
may pula, may asul, may buntot sa dulo;
sa tuwing darating ang masayang Pasko
ang parol na ito’y makikita ninyo.
Sa aming bintana doon nakasabit
kung hipan ng hangi’y tatagi-tagilid,
at parang tao ring bago na ang bihis
at sinasalubong ang Paskong malamig.
Kung kami’y tutungo doon sa simbahan
ang parol ang aming siyang tagatanglaw,
at kung gabi namang malabo ang buwan
sa tapat ng parol doon ang laruan.
Kung aking hudyatin tanang kalaguyo,
mga kapwa bata ng pahat kong kuro,
ang aming hudyatan ay mapaghuhulo:
“Sa tapat ng lolo tayo maglalaro.”
Kaya nang mamatay ang lolo kong yaon,
sa bawat paghihip ng amihang simoy,
iyang nakasabit na naiwang parol
nariyan ang diwa noong aming ingkong.
Nasa kanyang kulay ang magandang nasa,
nasa kanyang ilaw ang dakilang diwa,
parang sinasabi ng isang matanda:
“Kung wala man ako’y tanglawan ang bata.”
"Natatapos ang Unos"
Avon Adarna
Muntik nang maulol
Sa panahong masungit
Mga ibon sa burol
Hayag ang hinananakit
Sapagkat biyaya’y naglaho
Sa tubig at bato
Hindi nagmilagro.
Hindi nagpaawat
Kahit kaunti
Hindi naampat
At walang pagngiti
Nagbabawas yata
Ng mga kaluluwa
Kakalusin ng luha.
Natuliro sa hampas
Sa habagat at amihan
At ang mga talipandas
Walang masulingan
Nadamay na tuloy
Ang mga palaboy
Nahulog din sa kumunoy!
Ngunit naglubay na
ang galit ng langit
Nagsawa na yata
Sa pagsanib ng tikatik…
Sa bubungan
sa dalampasigan
At mga kapatagan.
At napagod ding lubos
Ang mga butil
Na halos di maubos
Pagkat sutil at suwail
Na dumadapo
Sa makahiyang damo
At usbong sa ibayo.
Hinayaan na
Muling maghari
Sa gitna ng nasa
Ang kinang ng buti
At alab ng pagsalakay
Ng init ng liwayway,
Sa daigdig ng mga buhay!
Nakaantabay pa
Sa himpapawid
Ang mga ulap
Na kakalat-kalat,
At ibig magsayaw
Kapiling ang mga uhaw
Na kaluluwang ligaw.
Nakaungos ng mainam
Ang hiwaga
At misteryong makinang
Sa pagkakadapa
Nagpilit tumayo
Sa ibabaw ng mundo
Pati sa impiyerno!
Bukas ng umaga
Lilikwad ang buwan
Upang makasama
Kahit sa kaliwanagan
Ang titig at tingin,
Ng mapusyaw na hangin
Sa nangangakong bukirin!
Sa gabi maghahari
Ang araw na pinuno,
At ang bahaghari
Sabik na uupo
Sa mga tala at bituin
Na siyang iibigin
At kakatalikin!
Hindi na malulunod
Sa lakas ng hidwang sigalot
At hindi mauulila sa anod
Ang rosas at talulot
Pagkat lupit, nalalaos
Dusa’y nauubos
Natatapos ang unos!
Jose Corazon de Jesus
Isang papel itong ginawa ng lolo
may pula, may asul, may buntot sa dulo;
sa tuwing darating ang masayang Pasko
ang parol na ito’y makikita ninyo.
Sa aming bintana doon nakasabit
kung hipan ng hangi’y tatagi-tagilid,
at parang tao ring bago na ang bihis
at sinasalubong ang Paskong malamig.
Kung kami’y tutungo doon sa simbahan
ang parol ang aming siyang tagatanglaw,
at kung gabi namang malabo ang buwan
sa tapat ng parol doon ang laruan.
Kung aking hudyatin tanang kalaguyo,
mga kapwa bata ng pahat kong kuro,
ang aming hudyatan ay mapaghuhulo:
“Sa tapat ng lolo tayo maglalaro.”
Kaya nang mamatay ang lolo kong yaon,
sa bawat paghihip ng amihang simoy,
iyang nakasabit na naiwang parol
nariyan ang diwa noong aming ingkong.
Nasa kanyang kulay ang magandang nasa,
nasa kanyang ilaw ang dakilang diwa,
parang sinasabi ng isang matanda:
“Kung wala man ako’y tanglawan ang bata.”
"Natatapos ang Unos"
Avon Adarna
Muntik nang maulol
Sa panahong masungit
Mga ibon sa burol
Hayag ang hinananakit
Sapagkat biyaya’y naglaho
Sa tubig at bato
Hindi nagmilagro.
Hindi nagpaawat
Kahit kaunti
Hindi naampat
At walang pagngiti
Nagbabawas yata
Ng mga kaluluwa
Kakalusin ng luha.
Natuliro sa hampas
Sa habagat at amihan
At ang mga talipandas
Walang masulingan
Nadamay na tuloy
Ang mga palaboy
Nahulog din sa kumunoy!
Ngunit naglubay na
ang galit ng langit
Nagsawa na yata
Sa pagsanib ng tikatik…
Sa bubungan
sa dalampasigan
At mga kapatagan.
At napagod ding lubos
Ang mga butil
Na halos di maubos
Pagkat sutil at suwail
Na dumadapo
Sa makahiyang damo
At usbong sa ibayo.
Hinayaan na
Muling maghari
Sa gitna ng nasa
Ang kinang ng buti
At alab ng pagsalakay
Ng init ng liwayway,
Sa daigdig ng mga buhay!
Nakaantabay pa
Sa himpapawid
Ang mga ulap
Na kakalat-kalat,
At ibig magsayaw
Kapiling ang mga uhaw
Na kaluluwang ligaw.
Nakaungos ng mainam
Ang hiwaga
At misteryong makinang
Sa pagkakadapa
Nagpilit tumayo
Sa ibabaw ng mundo
Pati sa impiyerno!
Bukas ng umaga
Lilikwad ang buwan
Upang makasama
Kahit sa kaliwanagan
Ang titig at tingin,
Ng mapusyaw na hangin
Sa nangangakong bukirin!
Sa gabi maghahari
Ang araw na pinuno,
At ang bahaghari
Sabik na uupo
Sa mga tala at bituin
Na siyang iibigin
At kakatalikin!
Hindi na malulunod
Sa lakas ng hidwang sigalot
At hindi mauulila sa anod
Ang rosas at talulot
Pagkat lupit, nalalaos
Dusa’y nauubos
Natatapos ang unos!
My chosen poem is "ANG MAGANDANG PAROL" ni Jose Corazon de Jesus.
I was moved by the poem because when we were little kids then, my Lolo also do Christmas lanterns made of colored cellophane, rubber bands and bamboo sticks. He used to do it every night starting November then started to decorate it at December 16 (also the start of Aguinaldo Mass) so that when every night, there is one after another lantern on our house.
He also taught us that we should always decorate something on our houses whenever Christmas is approaching, so that we could feel that it is a very special occasion. In spite of the costs, he would always love to spend just a little money just to have a Christmas decoration.
My playmates loved our lanterns that they also want to decorate their houses. My Lolo taught them how to make lanterns out of recycled materials too. In his spare time, he would continue to do customized Christmas tree. We all supported Lolo's creative talent that even our Christmas lights was placed on a 1.5 plastic bottle so that it won't be defected when rain comes.
When Lolo died, our Christmas lanterns has never been the same again. We began to buy Christmas decorations instead of making it like our Lolo's magical hands would do it. We still decorate it thought but not as the same as Lolo's decoration.
Eventhough Lolo parted his way earlier than us, we still remember what he does every December. How our house looked bright and stunning even the materials were not as expensive as others has. His lanterns and other decorations would always be the best for me no matter decorations will evolve from time to time.
No comments:
Post a Comment